Yangın yeri gözlerinden düşen kıvılcımlarla tutuştu yüreğim
Önce ağlayansonra çığlık çığlık "susan" bir ben çıktı karşına
Ellerimde titrek harfler dolanıyor
Parmak uçlarım buz kesmiş
Nefesim öyle yetersiz ki;ısıtamıyorum ellerimi
Yüzümde geceden kalma gözyaşlarımın izleri geziniyor
Her biri derin bir boşluk oluşturmuş
Ellerimi üzerinde gezindirirken parmaklarım kanamaya başlıyor
Her yanı kan kokusu sarıyor sevgili
Aşkım kan ağlıyor
Ben kan susuyorum
Sen kan sunuyorsun
Ceplerimde dilime yakışmayan biz kadar "susuşlar"
Kimse bilmez ama paylaşılacak kadar bütünleşmemiş bir aşkın "susuşlarıydı" bunlar seni "susuşum"
Her an senleşerek geçti bu günler
Dilime dolanmış tek bir cümle gibiydin
Gerisini getiremediğimağzıma tıkanıp kalan bir cümle
Duymak isteyen çoktu seni ve bilmek isteyen çoktu içimi
Fakatben "sustum" kimse duyamadı seni ve sen yoktun kimse bilemedi beni
Birbirimizi tutsak ettik yokluğumuza
Ben sensizlikle paylaştım senisen bensizliğin tadına bile varamadan "sustun" beni...
Bu nasıl bir zıtlık sevgili
Ve ben böylesi nasıl sevebildim seni
Bir ses uyanıyor semadan..
Çığırından çıkmış yokluğuna isyan edercesine haykırıyor
Bomboş bir hayatın ucunda..
Sıyrık düşüncelerle sana sesleniyorum..
Ellerimde karanlıkfaili meçhul seni sevmelerin ipuçları geziniyor...Ben demeye kalmadan her yanımı sensizlik sarıyor..Geceyi büyüten o "suskun" bakışından sabahın son demine sığınıyorum..
Üşüyorum..SuSuYoRum..
Bir yorgan deyip üzerime örttüğün demli gözlerin ısıtmıyor;daha çok titretiyor bedenimi..
Kan revanım bu diyarda sevgili
Her dem hüzün
Her dem sensizlik
Alışılmış bir ben değil çevremde dolanan..
Leyla diyorlargarip diyorlar"suskun" diyorlar artık bana..
Ah bal tadındaki bu sevda!..
Bir bilinmezin gözlerinden sızan ışık yollarımı aydınlatır şimdilerde..
Aşkın varlığımı perişan edip yokluklara gömerken
O elleriyle gülücükler çizmeye çalışıyor yorgun suretime
Ceset ceset üzerimizden ne kadar aşk geçse de
Yılmadan"susuşların" "suskunluğa" boyandığı an için
Birlikte savaşıyoruz sensizlikle
Ne göründüğüm kadar kelimelere sahibim bu satırlarda
Ne de kelimelerim benden kalan tek şey sana..
Yaşam belirtilerim azalıyor her geçen gün
Simam daha çok ölü soğukluğunu andırıyor
Anlaşılası güç durumlarda kendime yetemiyorum
An geliyor hep "susuyorum"
An gelmiyor an´sız kalıp yok oluyorum..
Cuma Ocak 23, 2009 3:03 am